New Zealand 'a home far from home'

New Zealand ‘A home far from home’

Dag lieve familie en vrienden. Het heeft even geduurd, maar hier dan weer even een update vanuit inmiddels weer Australië waar ik gisteren ben aangekomen. Na de drie mooiste reismaanden tot nu toe! Ik zal jullie proberen een klein stukje mee te nemen in mijn avonturen, al zullen mijn woorden altijd te kort blijven doen aan de werkelijkheid!

Dagboek 14-3-2016

Stilletjes verlaat ik mijn hostel, terwijl ik mijn laatste spullen in mijn backpack pak.. genoeg eten, drinken en kleding voor 4 dagen en eventueel meer mocht het weer omslaan. 9 maanden geleden zat ik achter mijn laptop om een van de mooiste en populairste routes zoals gezegd ter wereld te boeken de Milford Track, 4 dagen, 60 km, een enorme top om overheen te klimmen en in de voetstappen van de maori cultuur te treden. S ’ochtends vroeg worden we met een klein bootje naar de begin van de track gebracht en vanaf daar zijn we op onszelf en de enorme fjorden aangewezen. Met een groep van 20 hikers begint iedereen aan zijn eigen avontuur. De eerste paar uur besluit ik mij aan te sluiten bij een Nederlands koppel, maar al snel volg ik mijn eigen tempo en geniet ik van alle rust en stilte om mij heen. Nog nooit heb ik ergens mogen lopen waar je, je zo een voelt met de natuur, de enorme fjorden, vogels en al het water. Af en toe kom ik een koppel tegen om een praatje te maken en te vragen hoe het gaat. Na een dag lopen komen we aan in de hut waar we samen slapen en ons eten maken. Het leukste is om gewoon te zitten en kijken wat iedereen aan het maken is, om vervolgens jaloers te worden wat anderen mee hebben genomen. Voor de eerste keer probeer ik mijn gedroogde eten, wat gek genoeg erg smaakvol is. Terwijl het vuur de hut opwarmt is het tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Hier merk ik weer hoe makkelijk het is om contact te maken met mensen en hoe snel je een intieme band kunt krijgen zonder enige vorm van afleiding. Om een uur of 8 komt de ranger binnen om ons het verhaal van de hut te vertellen en de manier waarop de hele track ontstaan is. Op dag 3 kom ik als eerste aan bij de hut en besluit alvast een vuur te maken, na een dag lang in de regen te hebben gelopen werd dat erg gewaardeerd. De ranger van de 3^de verteld ons dat we de volgende dag misschien niet weg kunnen vanwege de hevige regenval in de nacht, dus de volgende ochtend zitten we voor 7 uur in de ochtend gespannen te wachten of er een helikopter moet komen om ons te evacueren. Gelukkig valt het mee en kunnen we al snel op pad. Ik ga steeds meer genieten van het alleen lopen en het een voelen met de natuur. Het is fijn om s ’avonds al onze verhalen te kunnen delen en op te warmen bij het vuur. Het geeft een gevoel van verbondenheid. Net als de geur die steeds meer aanwezig is op alle slaapzalen. Na dag 4 worden we door een visser van het eind punt gehaald, om vervolgens met de bus weer na de bewoonde wereld te worden gebracht. Helaas had deze bus chauffeur de eer om 20 stinkende hikers 2,5 uur terug te rijden. Het voelt gek om iedereen gedag te moeten zeggen en onze weg te gaan. Een mooie ervaring hoe fijn je, je kunt voelen midden in de natuur en hoe alleen je, je soms kunt voelen in een stad. Een ervaring die ik nooit zal vergeten!!

Na 2 weken neem ik de prachtige ferrytocht van het Noordereiland richting het Zuidereiland om daar vervolgens mijn gehuurde 4x4 auto op te halen. Samen met de Zweedse Antonius, die ik in Wellington heb ontmoet en de neef is van mijn yoga docent. Wat is de wereld soms klein. Met het verhuur bedrijf kon ik een goede prijs maken (bedankt pap voor het leren onderhandelen) en ben ik bij aankomst even gaan shoppen in zijn kantoor waar nog overgebleven kampeerspullen lagen, zoals een tent, welke bij het uitpakken helaas een heel groot gat in bleek te zitten gelukkig had ik ook daar een oplossing voor (bedankt oma voor het naaisetje, zoals oma zegt: ‘Kind dat is altijd handig, je weet maar nooit’) en duct tape doet wonderen! Op zoek naar een warme slaapzak (ik blijf een vrouw met koude voeten haha) kwam ik in contact met de Engelse Tim, die ons uitnodigde de eerste nacht bij hem te slapen, zodat we de volgende dag de laatste spullen konden verzamelen. Na enige aarzeling besloot ik het te doen en nu weet ik dat dit in NZ de normaalste zaak is en typerend voor de NZ gastvrijheid. Hij vroeg ons in welke auto we reden aangezien we de bergen ingingen. Toch een beetje nerveus reed ik achter hem aan, waar zelfs mijn auto moeite mee had. Na een kwartier kwamen we aan bij zijn prachtige treehouse/hippie huis, compleet met zonnepanelen, hangmatten en prachtig uitzicht op zee. De volgende dag op weg om de Friese Frank op te halen met wie ik een maand heb gereisd. De eerste nacht direct in the middle of nowhere gekampeerd, onder de mooiste milky way ooit gelegen en als cadeautje ook nog een vallende ster van een paar sec. compleet met lichtbundel erachteraan.

De dagen daarna hebben we 3 dagen mogen zee kayakken dooor het prachtige Abel Tasman national Park, bepakt met onze tent en eten hebben we onderweg gekampeerd op het strand. Gouden stranden, azuur blauw water en seals. S’avonds genieten van een prachtige zonsondergang en rond het kampvuur zitten. Een camping waar je alleen te voet of water kunt komen geeft een erg leuke sfeer!

Vervolgens zijn we verder richting het zuiden gereden, langs de spectaculaire, maar helaas ook regenachtige westkust. Achter elke bocht, berg of plaats krijg je weer een ander stukje van NZ te zien. Ik heb nog nooit in een land gereisd waar het landschap zo vaak veranderd en waar je telkens weer wordt verrast met een geweldig uitzicht. Kamperen deden we vaak zo ver mogelijk weg van de hoofdwegen en het leukste is een gravel road in te rijden en een geweldig plekje op te zoeken met vaak alleen een wc en een meer om in te springen. Om af en toe toch te douchen hadden we een solar shower die ik op een paar hele mooie plekken kon ophangen om ergens midden in de natuur te douchen, dat is toch te gek!

Verder heb ik een lichte verslaving gekregen in het beklimmen van bergen. Al vraag ik mij vaak de eerste km af waarom mensen dit doen, geeft het zo’n kick als je eenmaal boven staat en weer een onbeschrijfelijk mooi uitzicht krijgt. Daarnaast is het super makkelijk om mensen onderweg te ontmoeten om vervolgens hetzelfde gevoel te kunnen delen.

Aangekomen in Queenstown was mijn ‘try before you die’ moment, namelijk een skydive. Al een tijd zat ik eraan te denken het een keer te doen, maar als het dan zover is pfff wat spannend. Een heerlijke spanning als je met z’n allen in het kleine vliegtuigje naar boven gaat. Ik had de eer als eerste te springen, voordat je springt hang je eerst als een paar sec. als een banaan uit een vliegtuig en vervolgens val je daar met 200 km per uur uit. Het kon mij niet lang genoeg duren, wat een kick en wat kan je ver kijken, je vergeet gewoon bang te zijn als is het moment dat de parachute opengaat toch wel een kleine opluchting. Dus dit is een boodschap voor iedereen die het ooit zou willen doen: Embrace the fear! Het is echt ontzettend gaaf!!

Een andere leuke ervaring was het alleen kamperen! De eerste nacht best spannend, maar ook wel heel gaaf om zelf een vuurtje te maken en verrast te worden door een groep dolfijnen die voor je tent uit het water beginnen te springen net als je de tent aan het opzetten bent. Dat maak je toch niet dagelijks mee!

Kortom NZ is een nieuw thuis geworden, een leefstijl waar ik mij fijn bij voel. Het land is modern, maar soms heb je het gevoel dat je een paar jaar terug gaat in de tijd. Het is een land waar werken niet op nummer 1 staat, waar mensen misschien minder geld hebben voor luxe, maar waar gezinnen een paar dagen de natuur in trekken of gaan kayakken en bbqen op het strand. Het voelt alsof je leeft in een community waarin mensen voor elkaar zorgen, eten delen en een slaapplaats aanbieden aan totale vreemde. Juist omdat er minder mensen wonen, zijn ze soms meer afhankelijk van elkaar. Een land waar de nieuwe bakker op de hoek, het veranderen van de vlag en het ontdekken van een nieuwe vogel het nieuws van de dag zijn.

Terug in Australië moet ik eerlijk bekennen een soort van heimwee te voelen. Even voel ik me een klein meisje in dit grote land en is het weer even schakelen naar de warmte en de grote afstanden. Maar dan besef ik me meer dan eens ontzettend dankbaar te zijn hier nog steeds te kunnen zitten. En daarnaast heb ik de behoefte weer een tijdje aan het werk te gaan, voldoening te halen uit iets… geloof mij alleen maar reizen is ook niet zaligmakend!

Dus nu ben ik mij aan het opmaken voor het volgende avontuur. Ik ga namelijk voor een paar weken werken binnen een Yoga Retrait! Dit betekent geen vlees, vis of alcohol, om 5 uur opstaan voor de zonnegroet, werken in de veggie garden, life style coaching, yoga, massage training, fruit shakes, meditatie en het delen van levensvisies met mensen over heel de wereld!

Heel veel liefs vanuit de Gold Coast Australië!!

Kia Ora New Zealand

Meer dan 1 miljoen kangoeroes op Kangaroo Island.

Het lijkt alweer eeuwen geleden dat ik mijn 3,5 week heb doorgebracht op het mooie Kangaroo Island, een ervaring om nooit te vergeten. De kleine Ferry brengt je binnen een half uur naar dit prachtige eiland waarbij je direct wordt geconfronteerd met de grote populatie kangoeroes welke je al dan niet in levende lijve op de weg treft. Helaas zijn de auto’s dan ook de grootste vijand voor het wildlife hier op het eiland.

Het bedrijf voor wie werkte organiseerde kajak trips, quadbike tours en sandboarding. Als vrijwilliger had ik de vrijheid om alles een keer uit te proberen, wat natuurlijk het geluksmomentje is voor iedere backpacker aangezien het verre van goedkoop is. Mijn onderkomen voor deze 3 weken ‘the loveshack’ vrij vertaald een liefdes keet, waar ik met 3 jongens heb moeten overleven, Een interessante mix van culturen en ideeën en gewoontes, dus saai was het nooit. Al hadden ze soms wat moeite met mijn onafhankelijke houding en sterke voorkeur om zelf in een grote 4wdrive car over het eiland te scheuren en mijn rijkunsten te vertrouwen. Voordat ik zelf de weg op ging heb ik toch even gevraagd wat ik moet doen als ik een kangaroo aanrijd. Het antwoord luidt als volgt: ‘Prioriteit 1 check the car en als je zeker weet dat het allemaal werkt kijk je of je die arme kangoeroe ergens kunt vinden om hem de nek om te draaien of in mijn geval een sterke man vinden die dat kan doen. Gelukkig is dat mij niet overkomen en waren het alleen de ontzettend luie koala’s die af en toe de hoek om kwamen kijken.

Naast alle Kangaroe pret is er verder weinig te beleven en moet je er het beste van maken met de mensen die er leven en de mooiste, schoonste en rustigste stranden die ik tot nu toe heb gezien wat zeker geen straf is. Wanneer je op het zuidelijkste puntje van kangaroo island staat is het zo’n 6041.26 km tot Antarctica, wat duidelijk is als je een duik neemt in de zeer verfrissende zee. Nadat ik een tijdje de zee wist te trotseren raakte ik aan de praat met een Australische schapenscheerder met een surfbord. Gezien mijn enthousiaste blik richting het surfbord, bood hij al snel aan deze te lenen, waarnaar ik vol trots mijn nieuwe technieken kon oefenen. De volgende dag vertelde ik mijn surfervaring aan mijn nieuwe collega Andrew waarna hij vol enthousiasme vertelde op dezelfde plek te surfen met zijn grootse vrienden, namelijk een groep van 7 haaien. Waar ik mij natuurlijk helemaal geen zorgen over hoefde te maken, want ze schijnen dutchies toch niet zo lekker te vinden nadat ze je teen hebben geproefd. Dus jullie kunnen vast begrijpen dat dit mijn laatste surf ervaring op kangaroo island was.

Mijn dagelijkse werkzaamheden waren het helpen van de klanten voor het kajakken en sandboarden waarbij ik ze een kleine demonstratie gaf hoe te gebruiken en hoe niet, wat ik vooral baseerde op mijn eigen gestuntel de eerste keer. Je neemt een sandboard, smeert wat wax op de achterkant en glijd met een noodgang van een zandduin af. Als je geluk hebt ga je recht en zo niet zoals ik dan draai je achterste voren de heuvel af en eindig je met zand op plekken waar je het bestaan niet vanaf wist. Bij het quadbiken had ik de eer om achterop de tour te rijden om als een soort van bezemwagen te dienen die gestrande toeristen op moest vegen. Al had ik er bijna zelf 1 nodig toen ik met 2 motormuizen op pad was.

Het team was echt te gek. Het is mooi om te zien hoe snel mensen als familie aanvoelen. Een klein jong en hardwerkend team, die mij na werktijd de mooiste plekken hebben laten zien. Van huiskamer feestjes, movie nights, tot een duik in de zee met nieuwjaar zonder ook maar een vuurpijl of rotje gezien of gehoord te hebben. Een ervaring waar ik ontzettend dankbaar voor ben en waarbij ik ervaren heb dat het niet uitmaakt waar je bent, als je maar met goed gezelschap bent. Ontzettend mooi hoe mensen je in korte tijd een gevoel van thuis kunnen geven om vervolgens naar de kleine shack te lopen, kijkend naar de milkyway boven je hoofd en in slaap te vallen met het geluid van de golven op de achtergrond.

Aan alles komt een eind dus was het tijd om verder te trekken naar Nieuw-Zeeland!

Geweldige mooi en groen Nieuw-Zeeland

Een gevoel van thuiskomen wanneer je al het groen ziet vanuit het vliegtuig. Tijdens mijn vlucht heb ik kennis mogen maken met de eerste kiwi, die mij gelijk uitnodigde om langs te komen en zijn regio te verkennen.

Nu ik dit schrijf zit ik aan een picknicktafel aan de voet van de berg in het Tongariro National Park, waarbij de top net boven de wolken uit zie komen. Ik ben begonnen in het mooie noorden,Bay of Island, waar ik een dagje heb kunnen zeilen op een catamaran en meer dan 20 dolfijnen heb mogen bewonderen. Helaas konden we niet met ze zwemmen aangezien ze baby’s hadden, maar alleen dit was al ontzettend gaaf. Ze waren dan ook totaal niet verlegen en lieten al hun movies zien voor de boot.

Ook op deze plek weer ontzettend veel mooie mensen mogen ontmoeten met wie ik mijn dagen heb doorgebracht en nieuwe plekken heb ontdekt. Vervolgens was het tijd om de dolfijnen en bergen achter mij te laten en door te trekken op het Noordereiland richting het zuiden. De laatste dagen heb ik met een groep internationale jonge mensen in een hop on hop off bus. Een leuke manier om makkelijk nieuwe mensen te leren kennen en samen een stuk te reizen, al vind ik het soms ook wel lastig om mij in zo’n grote groep te verhouden en je eigen plek te vinden. Het raften was zeker een hoogtepunt, waarbij we van een 7 meter hoge waterval naar beneden zijn gevallen, dit betekend samenwerken en zorgen dat je zo recht mogelijk naar beneden gaat om onderweg niet uit de boot te vallen. Alles is super georganiseerd en geregeld, wat toch iets minder bij mij past en maakt dat ik vaker van de bus af hop om zelf de omgeving te verkennen, zoals het maken van een lange wandeling langs de rivier, een paadje te volgen dwars door de struiken heen en een verlaten strandje aan te treffen waar je alleen een duik neemt. Na 10 min. Kwam er een volgende ontdekkingsreiziger met een verwilderde blik de hoek om kijken, waarnaar we samen verder zijn gaan lopen. Dit zijn dingen waar ik het meeste van kan genieten en ook nog eens helemaal gratis is. Uiteindelijk zijn we terechtgekomen bij een kleine waterval met kokend heet water die uitmondde in dezelfde rivier, waar we een heerlijk warm en natuurlijk bad konden nemen. Door het vulkanische gebied zijn er veel hot water pools in deze omgeving en wat is nu leuker om midden in de natuur te badderen J

Tijd voor wat inspiratie

Daarnaast heb ik ook 2 nachten in een Maori gemeenschap geslapen en meer geleerd over de manier waarop zijn leven. Om familie te worden begin je met de traditionele begroeting en dat is het 2 keer aanraken van elkaars neus, waarbij je elkaar in de ogen aankijkt en Kia Ora zegt. Een hele vreemde, ongemakkelijke en vreemd genoeg ook intieme manier om elkaar gedag te zeggen. Ik nodig iedereen die mijn blog leest uit om het zelf een keer te proberen. Daarna was het tijd voor de traditionele dans voor de vrouwen en de mannen. Even vond ik het jammer geen man te zijn, zodat ik de haka een traditionele strijddans te leren om de tegenstander te intimideren wat zeker is gelukt. Alle mannelijkheid komt in deze dans naar boven, dus bij deze raad ik het alle mannen aan die een beetje meer mannelijkheid nodig heb kijk op youtube hoe je het kunt doen! De twee belangrijkste vragen die de Maori’s vaak aan je stellen als ze je langs de weg op zouden pikken is of je onderdak hebt en eten nodig hebt. Al voelt het aan de andere kant gek dat deze gemeenschappen nog altijd achtergesteld worden en het toerisme er geld aan verdient wanneer je er een kijkje wilt nemen, een soort commerciële cultuur. Desalniettemin is het een bijzondere cultuur waarbij delen en zorgen voor elkaar is wat je voelt wanneer je een gemeenschap binnenloopt. Uiteindelijk kan je toch niks meenemen als je deze aarde verlaat, dus waarom zou je het niet delen? Een mooie bewustwording waar ik mij de laatste tijd meer mee bezig houd. Bijv. het delen van eten in een hostel met een totale vreemde is zo ontzettend leuk en het leuke is dat ik het op een ander moment ook altijd weer terugkrijg. Het klinkt heel cliché, maar hoe meer ik het bewust doe, des te meer ik dingen terug krijg en hoe gelukkiger ik mij voel. Het zit hem juist in de kleine dingen, een gebaar, iemand verrassen met een maaltijd die vermoeid een hostel binnen komt lopen, oprechte interesse of een knuffel.

Een ander ding waar ik mij tijdens het reizen mee bezighoud is het bewust benoemen waar ik die dag dankbaar voor ben. Het is het trainen van de mind en beseffen wat je allemaal hebt. Dat hoeft niet groot te zijn of geld te kosten. Het helpt mij om meer van een moment te genieten en creëert rust, omdat je in feite niks te verliezen hebt en geen keuzes hoeft te maken. Ondanks al het moois wat je tijdens het reizen mee mag maken, kan het soms gek genoeg ook stres geven omdat je elke dag weer voor talloze keuzes staat waar heen te gaan, hoe daarheen te reizen, met wie te reizen, waar te slapen, wat te doen, wat te eten en hoeveel geld uit te geven voor dit alles. Wanneer ik aan het reizen of werken ben betrap ik mij er dan ook op al in de toekomst te leven en te bedenken dat ik mij ontzettend gelukkig zal voelen als ik die ontzettend gave trip doe of een berg beklim of die vakantie boek. Het genieten is niet iets wat af te dwingen is of wat je kunt plannen of kopen met leuke activiteiten. Het overkomt je op de gekste momenten, het is een onverwacht mooie zonsondergang, een gesprek met een wildvreemde bij wie je, je hart lucht, een mooi lied, een glas wijn of wachten op een bus. In feite maakt het dan niet uit wat je ziet, doet of waar je bent… er is altijd iets om dankbaar voor te zijn.

Waar ben jij dankbaar voor vandaag?

Van surfen tot rijden op de Great Ocean Road! Elke dag weer een nieuw avontuur…

Zaterdag ga ik mij opmaken voor mijn nieuwe avontuur opKangarooIslandwaar ik een aantal weken vrijwilligerswerk ga doen! Wat ik nu al kan zeggen is dat het reizenjebestemming is en dat je leert om in alle situaties, vooral degene die anders gaan dan gepland, rustig te blijven ademen en bekijken welke deurtjes er open kunnen gaan, waarachter soms nog mooiere dingen verscholen zitten dan degene die je al grondig onderzocht hebt

Een warm welkom in Sydney!!

Hallo allemaal!

Nou daar ben ik dan Down Under, wat ik bij aankomst beter een HOT Under kan noemen. Want wat was het heet toen wij hier aankwamen, letterlijk een warm welkom over de 40 graden met een wind waar voor mijn gevoel zelfs niet de heetste sauna tegenop kan. (Gelukkig een uitschieter voor de tijd van het jaar) Na 3 lange dagen, van reizen, vliegtuig maaltijden en bij elkaar zo’n 7 uur slaap Sydney bereikt! Al blijft het leuk om met je buurman aan de praat te raken over van alles en nog wat, gelukkig kan je wat van elkaar hebben als je uren naast elkaar zit, eet, praat en slaapt (kwijlt, oeps gênant) Ohja en ook nog is even flink zit te snikken van al die ontzettend lieve brieven, mailtjes en filmpjes.. echt wat heb ik gelachen, wat ontzettend mooi en bijzonder om zoveel mooie woorden te horen en lezen van zoveel ontzettend lieve mensen! Dan vraag ik mijzelf nog steeds af waar ik dat aan verdient heb?! Ik ben jullie hier allemaal erg dankbaar voor, een mooiere voorbereiding had ik mij niet kunnen wensen. Het geeft vertrouwen en kracht om door te gaan op de moment dat het allemaal niet gaat zoals je had bedacht.

Dagen en dagen heb ik mij afgevraagd hoe zou het zijn? Zou ik het moeilijk hebben? Kan ik makkelijk contact maken? Kan ik ontspannen zonder een plan? Nou ik zal het je vertellen eigenlijk heb ik nog geen tijd gehad om mij hier druk over te maken. De dagen vliegen voorbij, er zijn zoveel indrukken dat Nederland op het moment zo ver weg voelt! De groep is helemaal top, super leuk om met zoveel verschillende mensen een zelfde soort ambitie te delen en een heel nieuw land te verkennen. Het zal nog wel even duren voordat ik mij echt kan ontspannen en het kan laten gebeuren. Soms is het best stres vol wanneer je geen slaapplaats kunt vinden of terecht komt in een hostel dat ontzettend smerig is en waar je, je niet veilig voelt.

Het slapen in een hostel is perfect, tenminste als je oordoppen hebt en een goed slaapmasker en een flinke borrel neemt voor het slapen gaan want met 6 mensen, 6 backpacks, die ook allemaal uitgepakt worden op (1)6 vierkante meter is wel even wennen, maar ook super gezellig! Elke dag ontmoet je weer nieuwe mensen over de hele wereld en heb je de meest interessante gesprekken en maaltijden!

Natuurlijk hebben we het Opera House, the Harbour Bridge en Bondi Beach gezien..

Op dit moment zitten we in de prachtige Blue Mountains waar we gaan hiken en genieten van alle mooie uitzichten en watervallen.

Ik vind het heerlijk om alleen op pad te gaan, zelf mijn route te vinden en nieuwe mooie plekken te ontdekken. Alleen krijg ik hier soms niet de kans voor door alle vriendelijke mensen die ik onderweg tegenkom. Wanneer ik even een blik werp op mijn plattegrond komt er al iemand naar mij toe om hulp aan te bieden. De mensen zijn ontspannen en nemen alle tijd om je te helpen.

Volgende week ga ik proberen mijzelf staande te houden op een surfplank, de foto’s en filmpjes komen op youtube, dus dan kunnen jullie ook meegenieten ;-)

Vanuit daar vertrek ik naar Melbourne om vervolgens door te reizen naar Kangaroo Island waar ik ga beginnen met het vrijwilligerswerk! Echt super zin in!

Ik zal proberen om wat warmte jullie kant op te sturen J

Zo NO Worries!